یک مادر جوان تلاش میکند تا بفهمد چه چیزی موجب رفتار خشونت امیز او میشود که ... مشاهده کامل
مدت زمان : دقیقه
زبان : انگلیسی
کشور : امریکا
رده سنی : TV-MA
زیرنویس : ندارد
فصل/قسمت : فصل چهارم قسمت هشتم
شبکه پخش کننده : USA
The Sinner سریالی هیجان انگیز و به کارگردانی (Derek Simonds) می باشد.
از جمله ستارگان این سریال میتوان به (Jessica Biel , Bill Pullman , Christopher Abbott) اشاره کرد.
سریال The Sinner شاید True Detective جدید تلویزیون نباشد، اما یک سریال کاراگاهی قوی و معتادکننده با یک کانسپت نو است./اما «گناهکار» چه جور سریالی است؟ «گناهکار» در دسته‌های سریال‌های کاراگاهی/جنایی متفاوت و عمیقی قرار می‌گیرد که این اواخر داشته‌ایم. سریال‌هایی که چیزی فراتر از کشف یک قاتل و رمزگشایی از یک صحنه‌ی جرم هستند./«گناهکار» اما سعی کرده تا با ایجاد یک خلاقیت کوچک اما بسیار تاثیرگذار، انرژی تازه‌ای به ساختار کهنه‌اش تزریق کند و آن هم این است که ما از همان اپیزود اول می‌دانیم که قاتل چه کسی است/یکی از خطرهایی که سریال‌های کاراگاهی را تهدید میکند روایت یک داستان ماشینی و عدم توجه به کاراکترهاست. همیشه وقتی داستان‌های کاراگاهی به اوج پتانسیلشان می‌رسند که داستان شخصی کاراکترها را با پرونده‌ای که درگیرش هستند گره می‌زنند. میتوان نسخه‌‌ی دیگری از «گناهکار» را تصور کرد که به یک سری پیچ و تاب‌های داستانی در رابطه با راز مرکزی‌اش خلاصه شده باشد. اما چیزی که «گناهکار» را به سریالی پراحساس تبدیل میکند به خاطر توجه به کاراکترهایش است. سریال به همان اندازه که به موشکافی جنایت رخ داده می‌پردازد، به همان اندازه به بررسی روان پروتاگونیست‌ها در رابطه با مسائل بدی که می‌تواند از مسئولیت‌پذیری اشتباه والدین ایجاد شود و آسیب‌های روانی درمان‌نشده‌ی آنها توجه میکند. هرکدام از پیچ و تاب‌های داستان فقط بخشی از پازل قصه را فاش نمی‌کنند، بلکه نقش لایه‌برداری از احساسات کاراکترها را هم برعهده دارند./روی هم رفته بدون اینکه چیزی را لو بدهم «گناهکار» درباره‌ی دو چیز است. اول اینکه چقدر نحوه‌ی ترتیب بچه‌ها توسط والدین اهمیت دارد و چگونه عدم برقراری تعادل بین مهربانی و سختگیری در رفتار با بچه‌ها می‌تواند به نتایج فاجعه‌باری منجر شود و دومی هم این است که هیچ‌وقت نمی‌توان آسیب‌های روانی را نادیده گرفت. اینکه آنها به‌طور فیزیکی دیده نمی‌شوند به این معنی نیست که وجود ندارند./
«گناهکار»، «کاراگاه حقیقی» جدید تلویزیون نیست. اما بعضی‌وقت‌ها سریال‌ها برای اینکه سرگرم‌کننده و لذت‌بخش باشند حتما نباید پایه‌های مدیوم تلویزیون را به لرزه بیاندازند یا از بحث‌های فلسفی عمیقی بهره ببرند. بعضی‌وقت‌ها روایت و اجرای عالی ویژگی‌های قابل‌پیش‌بینی ژانر در ترکیب با خلاقیت سازندگان می‌تواند به آثارِ معتادکننده‌ای تبدیل شوند. «گناهکار» یکی از همین دسته آثار است. سریالی که شاید قبل از تماشا دنبال هر بهانه‌ای برای جدی نگرفتن آن بگردید، اما تازه بعد از تماشایش است که متوجه می‌شوید نزدیک بود چه اثر قابل‌احترامی را از دست بدهید. مخصوصا با توجه به اینکه «گناهکار» یکی دیگر از همان سریال‌هایی است که فرصتی برای درخشش نام‌های دست‌کم گرفته شده و فراموش شده را هم است. جدا از بیل پولمن، ستاره‌ی بلامنازع سریال جسیکا بیل است. این جسیکا بیل با بقیه‌ی جسیکا بیل‌هایی که دیده‌اید فرق میکند. خبری از زنی که سلبریتی‌بودن از سر و رویش می‌بارد نیست. جای او را یک زن خاکی و معمولی گرفته است. اگرچه او کار چندانی به جز نشان دادن هراس و بهت‌زدگی ندارند، اما همین احساسات اندک را هم با ظرافت به نمایش می‌گذارد. اگر دنبال یک سریال کاراگاهی جمع‌و‌جور و صریح و تمیز هستید، «گناهکار» یکی از بهترین‌های امسال است./
از جمله ستارگان این سریال میتوان به (Jessica Biel , Bill Pullman , Christopher Abbott) اشاره کرد.
سریال The Sinner شاید True Detective جدید تلویزیون نباشد، اما یک سریال کاراگاهی قوی و معتادکننده با یک کانسپت نو است./اما «گناهکار» چه جور سریالی است؟ «گناهکار» در دسته‌های سریال‌های کاراگاهی/جنایی متفاوت و عمیقی قرار می‌گیرد که این اواخر داشته‌ایم. سریال‌هایی که چیزی فراتر از کشف یک قاتل و رمزگشایی از یک صحنه‌ی جرم هستند./«گناهکار» اما سعی کرده تا با ایجاد یک خلاقیت کوچک اما بسیار تاثیرگذار، انرژی تازه‌ای به ساختار کهنه‌اش تزریق کند و آن هم این است که ما از همان اپیزود اول می‌دانیم که قاتل چه کسی است/یکی از خطرهایی که سریال‌های کاراگاهی را تهدید میکند روایت یک داستان ماشینی و عدم توجه به کاراکترهاست. همیشه وقتی داستان‌های کاراگاهی به اوج پتانسیلشان می‌رسند که داستان شخصی کاراکترها را با پرونده‌ای که درگیرش هستند گره می‌زنند. میتوان نسخه‌‌ی دیگری از «گناهکار» را تصور کرد که به یک سری پیچ و تاب‌های داستانی در رابطه با راز مرکزی‌اش خلاصه شده باشد. اما چیزی که «گناهکار» را به سریالی پراحساس تبدیل میکند به خاطر توجه به کاراکترهایش است. سریال به همان اندازه که به موشکافی جنایت رخ داده می‌پردازد، به همان اندازه به بررسی روان پروتاگونیست‌ها در رابطه با مسائل بدی که می‌تواند از مسئولیت‌پذیری اشتباه والدین ایجاد شود و آسیب‌های روانی درمان‌نشده‌ی آنها توجه میکند. هرکدام از پیچ و تاب‌های داستان فقط بخشی از پازل قصه را فاش نمی‌کنند، بلکه نقش لایه‌برداری از احساسات کاراکترها را هم برعهده دارند./روی هم رفته بدون اینکه چیزی را لو بدهم «گناهکار» درباره‌ی دو چیز است. اول اینکه چقدر نحوه‌ی ترتیب بچه‌ها توسط والدین اهمیت دارد و چگونه عدم برقراری تعادل بین مهربانی و سختگیری در رفتار با بچه‌ها می‌تواند به نتایج فاجعه‌باری منجر شود و دومی هم این است که هیچ‌وقت نمی‌توان آسیب‌های روانی را نادیده گرفت. اینکه آنها به‌طور فیزیکی دیده نمی‌شوند به این معنی نیست که وجود ندارند./
«گناهکار»، «کاراگاه حقیقی» جدید تلویزیون نیست. اما بعضی‌وقت‌ها سریال‌ها برای اینکه سرگرم‌کننده و لذت‌بخش باشند حتما نباید پایه‌های مدیوم تلویزیون را به لرزه بیاندازند یا از بحث‌های فلسفی عمیقی بهره ببرند. بعضی‌وقت‌ها روایت و اجرای عالی ویژگی‌های قابل‌پیش‌بینی ژانر در ترکیب با خلاقیت سازندگان می‌تواند به آثارِ معتادکننده‌ای تبدیل شوند. «گناهکار» یکی از همین دسته آثار است. سریالی که شاید قبل از تماشا دنبال هر بهانه‌ای برای جدی نگرفتن آن بگردید، اما تازه بعد از تماشایش است که متوجه می‌شوید نزدیک بود چه اثر قابل‌احترامی را از دست بدهید. مخصوصا با توجه به اینکه «گناهکار» یکی دیگر از همان سریال‌هایی است که فرصتی برای درخشش نام‌های دست‌کم گرفته شده و فراموش شده را هم است. جدا از بیل پولمن، ستاره‌ی بلامنازع سریال جسیکا بیل است. این جسیکا بیل با بقیه‌ی جسیکا بیل‌هایی که دیده‌اید فرق میکند. خبری از زنی که سلبریتی‌بودن از سر و رویش می‌بارد نیست. جای او را یک زن خاکی و معمولی گرفته است. اگرچه او کار چندانی به جز نشان دادن هراس و بهت‌زدگی ندارند، اما همین احساسات اندک را هم با ظرافت به نمایش می‌گذارد. اگر دنبال یک سریال کاراگاهی جمع‌و‌جور و صریح و تمیز هستید، «گناهکار» یکی از بهترین‌های امسال است./
