داستانِ این سریال از روی زندگی سازنده و بازیگر اصلی سریال یعنی عزیز انصاری و کتابی که اون نوشته است [ Modern Romance ] ساخته شده. انصاری در این سریال نقشِ “دِو” یک بازیگر 30 ساله در شهر نیویورک رو بازی میکنه که گذرعمر و ... مشاهده کامل
مدت زمان : دقیقه
زبان : انگلیسی
کشور : امریکا
رده سنی : TV-MA
زیرنویس : ندارد
فصل/قسمت : فصل سوم قسمت پنجم
شبکه پخش کننده : Netflix
Master of None سریالی کمدی و به کارگردانی (Aziz Ansari , Alan Yang) می باشد.
از جمله ستارگان این سریال میتوان به (Aziz Ansari , Noël Wells , Lena Waithe) اشاره کرد.
یکی از ویژگی‌های «استاد هیچی» نگاه فوق‌العاده دقیق و شخصی عزیز انصاری به موضوعات مختلف است. شاید وقتی بفهمید سریال در هر اپیزود روی سوژه‌های آشنایی مثل جنسیت‌گرایی، نقد هالیوود، تجربه‌ی مهاجرت، والدین، سالمندان و روابط عاشقانه‌ی دوران مدرن تمرکز می‌کند هیجان‌زده نشوید./بزر‌گ‌ترین ویژگی «استاد هیچی» که آن را از سریال‌های هم‌سبکش جدا می‌کند، تعادلش است. بنابراین، فکر نکنید کاملا با یک سریال خوشحال و روشن‌بین طرفیم. در عوض، کافی است رابطه‌ی دِو و ریچل کمی عمیق‌تر شود تا دعواها و ناراحتی‌ها و عصانیت‌ها و سردی‌ها هم از راه برسد. اما خب، سریال از پرتاب کردن این دو در تاریکی‌ها دو هدف دارد: (1) از آنجایی که ما روزهای خوش این دو را دیده‌ایم، تماشای جروبحث‌هایشان شدیدا ناراحت‌کننده می‌شود و (2) سریال بازتاب‌دهنده‌ی زندگی واقعی است. حتی اگر ما کاملا به فلسفه‌ی سخت نگرفتن زندگی ایمان داشته باشیم، باز این چیزی را درباره‌ی ماهیت انسان‌بودنِ ما و پیچیدگی‌های زندگی تغییر نمی‌دهد. مهم این است که بتوانیم از میان این تاریکی‌ها راه‌مان را پیدا کرده و دوباره خاطره بسازیم. مثل اتفاقی که در لحظات پایانی اپیزود «صبح‌ها» می‌افتد./
یکی از موضوعاتِ محوری سریال که در پس‌زمینه‌ی تمام اتفاقاتش جریان دارد، تشریح طرز فکر «دنیا دو روزه، لذت‌شو ببر» است/
خب، فصل دوم «استاد هیچی» با موفقیت به این سوالات جواب مثبت می‌دهد. فصل دوم نه تنها ویژگی‌های خوشمزه، لذت‌بخش و شگفت‌انگیز فصل اول را دو برابر کرده است، بلکه طوری قالب داستانگویی فصل اول را کامل‌تر کرده است که راستش را بخواهید کم‌کم باید منتظر خلق نوع روایت جدیدی در تلویزیون باشیم. فصل دوم «استاد هیچی» همزمان یکی از غم‌انگیزترین و خوشحال‌کننده‌ترین چیزهایی است که در قالب تلویزیون می‌توانید پیدا کنید. غم‌انگیز است چون یک کمدی بی‌مغز که فقط به نشستن عده‌ای دور هم و مسخره کردن یکدیگر خلاصه شده باشد نیست و واقعا به درون برخی از پیچیده‌ترین غم و اندوه‌های بشری شیرجه می‌زند و روی آنها تمرکز می‌کند، اما لذت‌بخش و دلپذیر است چون به این غم و اندوه‌ها و درگیری‌ها به عنوان سد‌هایی که باید از میان برداشته شوند نگاه نمی‌کند، بلکه با آنها به عنوان تجربه‌هایی رفتار می‌کند که نباید مورد وحشت قرار بگیرند، نباید در برخورد با آنها سراسمیه شویم، بلکه باید از آنها درس بگیریم. /در هنگام تماشای فصل دوم احساس می‌کنید انگار سریال همان اندک زنجیرهایی را که آن را به زمین بند می‌کرد نیز درهم‌شکسته است و حالا آزاد است تا به هر جایی که خواست پر بکشد و برود/
فصل دوم «استاد هیچی» یکی از مالیخولیایی‌ترین و تامل‌برانگیزترین محصولات تلویزیون است که علاوه‌بر اینکه در تکمیل فرمت داستانگویی فصل اول موفق است، بلکه محتوای تازه‌ای عرضه می‌کند و دو-سه‌تا از اپیزودهایش نیز رسما به جمع برخی از بهترین اپیزودهای تلویزیون می‌پیوندند. سریال به همان اندازه که با موضوعات جدی و تیره و تاریک سروکار دارد، به همان اندازه هم خنده‌دار است. پدر و مادر دو مثل گذشته غوغا می‌کنند (سکانسی که پدر دو کالکشن آت و آشغال‌هایی که از دل و روده‌ی بیمارانش در آورده را به او نشان می‌دهد کرکرخنده است!)، رابطه‌ی دو و فرانچسکا فقط به حسرت و گریه خلاصه نشده (سکانس پیاده‌روی در پارک که آنها ادای یک زن و شوهر دعوایی را در می‌آورند به یاد بیاورید)، تمام صحنه‌های دوتایی دو و آرنولد یا خنده‌دار هستند یا خیلی خنده‌دار و بله، بابی کاناوله هم به عنوان سلبریتی‌ای معروف به سرآشپز جف حضور پررنگی در سریال دارد و با خود همان حرارت و دیوانگی و شلوغ‌کاری منحصربه‌فردش را به اینجا آورده است و داغ دل کسانی مثل من را که از کنسل شدن سریال «واینل» (Vinyl) عصبانی شده بودند دوباره زنده می‌کند!/
از جمله ستارگان این سریال میتوان به (Aziz Ansari , Noël Wells , Lena Waithe) اشاره کرد.
یکی از ویژگی‌های «استاد هیچی» نگاه فوق‌العاده دقیق و شخصی عزیز انصاری به موضوعات مختلف است. شاید وقتی بفهمید سریال در هر اپیزود روی سوژه‌های آشنایی مثل جنسیت‌گرایی، نقد هالیوود، تجربه‌ی مهاجرت، والدین، سالمندان و روابط عاشقانه‌ی دوران مدرن تمرکز می‌کند هیجان‌زده نشوید./بزر‌گ‌ترین ویژگی «استاد هیچی» که آن را از سریال‌های هم‌سبکش جدا می‌کند، تعادلش است. بنابراین، فکر نکنید کاملا با یک سریال خوشحال و روشن‌بین طرفیم. در عوض، کافی است رابطه‌ی دِو و ریچل کمی عمیق‌تر شود تا دعواها و ناراحتی‌ها و عصانیت‌ها و سردی‌ها هم از راه برسد. اما خب، سریال از پرتاب کردن این دو در تاریکی‌ها دو هدف دارد: (1) از آنجایی که ما روزهای خوش این دو را دیده‌ایم، تماشای جروبحث‌هایشان شدیدا ناراحت‌کننده می‌شود و (2) سریال بازتاب‌دهنده‌ی زندگی واقعی است. حتی اگر ما کاملا به فلسفه‌ی سخت نگرفتن زندگی ایمان داشته باشیم، باز این چیزی را درباره‌ی ماهیت انسان‌بودنِ ما و پیچیدگی‌های زندگی تغییر نمی‌دهد. مهم این است که بتوانیم از میان این تاریکی‌ها راه‌مان را پیدا کرده و دوباره خاطره بسازیم. مثل اتفاقی که در لحظات پایانی اپیزود «صبح‌ها» می‌افتد./
یکی از موضوعاتِ محوری سریال که در پس‌زمینه‌ی تمام اتفاقاتش جریان دارد، تشریح طرز فکر «دنیا دو روزه، لذت‌شو ببر» است/
خب، فصل دوم «استاد هیچی» با موفقیت به این سوالات جواب مثبت می‌دهد. فصل دوم نه تنها ویژگی‌های خوشمزه، لذت‌بخش و شگفت‌انگیز فصل اول را دو برابر کرده است، بلکه طوری قالب داستانگویی فصل اول را کامل‌تر کرده است که راستش را بخواهید کم‌کم باید منتظر خلق نوع روایت جدیدی در تلویزیون باشیم. فصل دوم «استاد هیچی» همزمان یکی از غم‌انگیزترین و خوشحال‌کننده‌ترین چیزهایی است که در قالب تلویزیون می‌توانید پیدا کنید. غم‌انگیز است چون یک کمدی بی‌مغز که فقط به نشستن عده‌ای دور هم و مسخره کردن یکدیگر خلاصه شده باشد نیست و واقعا به درون برخی از پیچیده‌ترین غم و اندوه‌های بشری شیرجه می‌زند و روی آنها تمرکز می‌کند، اما لذت‌بخش و دلپذیر است چون به این غم و اندوه‌ها و درگیری‌ها به عنوان سد‌هایی که باید از میان برداشته شوند نگاه نمی‌کند، بلکه با آنها به عنوان تجربه‌هایی رفتار می‌کند که نباید مورد وحشت قرار بگیرند، نباید در برخورد با آنها سراسمیه شویم، بلکه باید از آنها درس بگیریم. /در هنگام تماشای فصل دوم احساس می‌کنید انگار سریال همان اندک زنجیرهایی را که آن را به زمین بند می‌کرد نیز درهم‌شکسته است و حالا آزاد است تا به هر جایی که خواست پر بکشد و برود/
فصل دوم «استاد هیچی» یکی از مالیخولیایی‌ترین و تامل‌برانگیزترین محصولات تلویزیون است که علاوه‌بر اینکه در تکمیل فرمت داستانگویی فصل اول موفق است، بلکه محتوای تازه‌ای عرضه می‌کند و دو-سه‌تا از اپیزودهایش نیز رسما به جمع برخی از بهترین اپیزودهای تلویزیون می‌پیوندند. سریال به همان اندازه که با موضوعات جدی و تیره و تاریک سروکار دارد، به همان اندازه هم خنده‌دار است. پدر و مادر دو مثل گذشته غوغا می‌کنند (سکانسی که پدر دو کالکشن آت و آشغال‌هایی که از دل و روده‌ی بیمارانش در آورده را به او نشان می‌دهد کرکرخنده است!)، رابطه‌ی دو و فرانچسکا فقط به حسرت و گریه خلاصه نشده (سکانس پیاده‌روی در پارک که آنها ادای یک زن و شوهر دعوایی را در می‌آورند به یاد بیاورید)، تمام صحنه‌های دوتایی دو و آرنولد یا خنده‌دار هستند یا خیلی خنده‌دار و بله، بابی کاناوله هم به عنوان سلبریتی‌ای معروف به سرآشپز جف حضور پررنگی در سریال دارد و با خود همان حرارت و دیوانگی و شلوغ‌کاری منحصربه‌فردش را به اینجا آورده است و داغ دل کسانی مثل من را که از کنسل شدن سریال «واینل» (Vinyl) عصبانی شده بودند دوباره زنده می‌کند!/
![Peepli [Live]](https://www.foxmovie.co/upload/poster/tt1447508_small.jpg?v= "Peepli [Live]")
