این سریال داستان شخصیت لوک کیج را روایت می‌کند. او در حال فرار از قانون است و تصمیم دارد که در منطقه هارلم یک زندگی بی سر و صدا برای خود درست کند اما طی اتفاقاتی مجبور می‌شود که به مبارزه با شخصیت‌های منفی بپردازد... مشاهده کامل
مدت زمان : دقیقه
کشور : امریکا
رده سنی : TV-MA
زیرنویس : ندارد
فصل/قسمت : دو فصل کامل (نسخه های کامل بلوری اضافه شد)
شبکه پخش کننده : Netflix
Luke Cage سریالی اکشن ، جنایی ، درام و به کارگردانی (Cheo Hodari Coker) می باشد.
از جمله ستارگان این سریال میتوان به (Mike Colter , Simone Missick , Theo Rossi) اشاره کرد.
یکی از مشکلات «لوک کیج» این است که این خط‌های داستانی همیشه یک روایت متمرکز و منسجم را شکل نمی‌دهند و اکثر اوقات هرکدام ساز خودشان را می‌زنند. بعضی‌وقت‌ها سریال به داستان ریشه‌ای لوک کیج تبدیل می‌شود. بعضی‌وقت‌ها با یک سریال پلیسی/جنایی با محوریت میستی طرف هستیم و بعضی‌اوقات دیگر هم خودمان را در حال دیدن ترکیبی از یک سریال مافیایی/سیاسی پیدا می‌کنیم./خوشبختانه بعد از شروعی آرام و بسیار مقدمه‌چین، سریال در اواسط فصل ظاهر واقعی‌اش را رو می‌کند. تمام خط‌های داستانی در یک روایت منسجم جمع می‌شوند و روزهای خوش سریال از اپیزود چهارم شروع می‌شوند و تا اپیزود هفتم ادامه پیدا می‌کنند و در این میان «لوک کیج» واقعا درگیرکننده می‌شود./اما اینکه مقاله را با فهرست بدها شروع کردم به این معنا نیست که «لوک کیج» چیزی برای لذت بردن نداشت. اولین و بهترینشان خودِ لوک کیج و مایک کولتر هستند. یک شخصیت اصلی قوی و یک بازیگر توانا خیلی می‌تواند در کاهش دادن ضعف‌های یک اثر نقش داشته باشند./اما حالا به یکی از بزرگ‌ترین نقاط قوت «لوک کیج» می‌رسیم: منظورم کلر تمپل خودمان است! اگر بگویم کلر یکی از بهترین شخصیت‌های حال حاضر تلویزیون است، اغراق نکرده‌ام. کلر همیشه قهرمان واقعی سریال‌های مارول بوده است. او نه تنها جان دردویل را بارها نجات داده، بلکه جسیکا جونز را هم بارها از مخصمه بیرون آورده است. اگر او در این دو سریال حضور کوتاه اما موثری داشت، در «لوک کیج» حضور طولانی و موثر‌تری دارد./«لوک کیج» سریال شکست‌خورده‌ای نیست، اما مطمئنا سریال مشکل‌داری است که از تمام پتانسیلش بهره نمی‌برد و از گذشته درس نمی‌گیرد. چیزی که بعضی‌وقت‌ها درباره‌ی این سریال اعصاب‌خردکن می‌شود نیز همین است. اینکه مارول باز دوباره تک‌تک مشکلات سریال‌های قبلی‌‌اش را در اینجا هم تکرار کرده است. شاید قبلا این مسئله کمتر اذیت‌کننده بود، اما تکرار آنها برای چهارمین بار کفر آدم را در می‌آورد و غیرقابل‌بخشش می‌شود. «لوک کیج» آرام اما مطمئن شروع می‌شود، در ادامه به اوج می‌رسد و در پایان طوری سقوط می‌کند که به شخصه به سختی اپیزودهای پایانی را تماشا کردم و فقط لحظاتِ جسته‌و‌گریخته‌‌‌ای مثل صحنه‌ی رپ‌خوانی آن خواننده در ستایش لوک بودند که سریال را سرپا نگه می‌داشتند.
«لوک کیج» فقط اولین سریالی (یا فیلمی) با محوریت یک ابرقهرمان سیاه‌پوست نبود، بلکه به جامعه‌ی آنها نیز می‌پرداخت و حتی سازندگان با هوشمندی از ابرقهرمانی ضدگلوله برای صحبت درباره‌ی جنجال‌های اخیر مربوط به تیراندازی پلیس امریکا به سیاه‌پوستان هم نهایت استفاده را کرده بودند و این هویتی به «لوک کیج» داده بود که در بین بقیه‌ی اقتباس‌های ابرقهرمانی یگانه و جسورانه است. اما افسوس از اینکه نیمه‌ی دوم ضعیف فصل جلوی این را می‌گیرد تا «لوک کیج» به درجه‌ی کیفی «دردویل» و «جسیکا جونز» برسد. اگرچه سریال در بخش داستان حسابی مشکل‌دار بود، اما لوک کیج و شخصیت‌های فرعی سریال آن‌قدر خوب بودند که دوست دارم هر چه زودتر آنها را در پروژه‌های بعدی مارول/نت‌فلیکس ببینم. /«لوک کیج» زنگ خطر را برای مارول به صدا درمی‌آورد تا هنوز دیر نشده عنصری که این سریال‌ها را پرطرفدار کرده بود را فراموش نکند، کیفیت را فدای سرهم‌بندی پروژه‌هایش نکند و بلایی که سر فیلم‌های سینمایی‌اش آمده را سر سریال‌هایش هم نیاورد. فعلا تنها چیزی درباره‌ی مارول دوست دارم، همین سریال‌های جدی و عمیقش هستند که اگر آنها هم خراب شوند، واویلا!/
از جمله ستارگان این سریال میتوان به (Mike Colter , Simone Missick , Theo Rossi) اشاره کرد.
یکی از مشکلات «لوک کیج» این است که این خط‌های داستانی همیشه یک روایت متمرکز و منسجم را شکل نمی‌دهند و اکثر اوقات هرکدام ساز خودشان را می‌زنند. بعضی‌وقت‌ها سریال به داستان ریشه‌ای لوک کیج تبدیل می‌شود. بعضی‌وقت‌ها با یک سریال پلیسی/جنایی با محوریت میستی طرف هستیم و بعضی‌اوقات دیگر هم خودمان را در حال دیدن ترکیبی از یک سریال مافیایی/سیاسی پیدا می‌کنیم./خوشبختانه بعد از شروعی آرام و بسیار مقدمه‌چین، سریال در اواسط فصل ظاهر واقعی‌اش را رو می‌کند. تمام خط‌های داستانی در یک روایت منسجم جمع می‌شوند و روزهای خوش سریال از اپیزود چهارم شروع می‌شوند و تا اپیزود هفتم ادامه پیدا می‌کنند و در این میان «لوک کیج» واقعا درگیرکننده می‌شود./اما اینکه مقاله را با فهرست بدها شروع کردم به این معنا نیست که «لوک کیج» چیزی برای لذت بردن نداشت. اولین و بهترینشان خودِ لوک کیج و مایک کولتر هستند. یک شخصیت اصلی قوی و یک بازیگر توانا خیلی می‌تواند در کاهش دادن ضعف‌های یک اثر نقش داشته باشند./اما حالا به یکی از بزرگ‌ترین نقاط قوت «لوک کیج» می‌رسیم: منظورم کلر تمپل خودمان است! اگر بگویم کلر یکی از بهترین شخصیت‌های حال حاضر تلویزیون است، اغراق نکرده‌ام. کلر همیشه قهرمان واقعی سریال‌های مارول بوده است. او نه تنها جان دردویل را بارها نجات داده، بلکه جسیکا جونز را هم بارها از مخصمه بیرون آورده است. اگر او در این دو سریال حضور کوتاه اما موثری داشت، در «لوک کیج» حضور طولانی و موثر‌تری دارد./«لوک کیج» سریال شکست‌خورده‌ای نیست، اما مطمئنا سریال مشکل‌داری است که از تمام پتانسیلش بهره نمی‌برد و از گذشته درس نمی‌گیرد. چیزی که بعضی‌وقت‌ها درباره‌ی این سریال اعصاب‌خردکن می‌شود نیز همین است. اینکه مارول باز دوباره تک‌تک مشکلات سریال‌های قبلی‌‌اش را در اینجا هم تکرار کرده است. شاید قبلا این مسئله کمتر اذیت‌کننده بود، اما تکرار آنها برای چهارمین بار کفر آدم را در می‌آورد و غیرقابل‌بخشش می‌شود. «لوک کیج» آرام اما مطمئن شروع می‌شود، در ادامه به اوج می‌رسد و در پایان طوری سقوط می‌کند که به شخصه به سختی اپیزودهای پایانی را تماشا کردم و فقط لحظاتِ جسته‌و‌گریخته‌‌‌ای مثل صحنه‌ی رپ‌خوانی آن خواننده در ستایش لوک بودند که سریال را سرپا نگه می‌داشتند.
«لوک کیج» فقط اولین سریالی (یا فیلمی) با محوریت یک ابرقهرمان سیاه‌پوست نبود، بلکه به جامعه‌ی آنها نیز می‌پرداخت و حتی سازندگان با هوشمندی از ابرقهرمانی ضدگلوله برای صحبت درباره‌ی جنجال‌های اخیر مربوط به تیراندازی پلیس امریکا به سیاه‌پوستان هم نهایت استفاده را کرده بودند و این هویتی به «لوک کیج» داده بود که در بین بقیه‌ی اقتباس‌های ابرقهرمانی یگانه و جسورانه است. اما افسوس از اینکه نیمه‌ی دوم ضعیف فصل جلوی این را می‌گیرد تا «لوک کیج» به درجه‌ی کیفی «دردویل» و «جسیکا جونز» برسد. اگرچه سریال در بخش داستان حسابی مشکل‌دار بود، اما لوک کیج و شخصیت‌های فرعی سریال آن‌قدر خوب بودند که دوست دارم هر چه زودتر آنها را در پروژه‌های بعدی مارول/نت‌فلیکس ببینم. /«لوک کیج» زنگ خطر را برای مارول به صدا درمی‌آورد تا هنوز دیر نشده عنصری که این سریال‌ها را پرطرفدار کرده بود را فراموش نکند، کیفیت را فدای سرهم‌بندی پروژه‌هایش نکند و بلایی که سر فیلم‌های سینمایی‌اش آمده را سر سریال‌هایش هم نیاورد. فعلا تنها چیزی درباره‌ی مارول دوست دارم، همین سریال‌های جدی و عمیقش هستند که اگر آنها هم خراب شوند، واویلا!/
