جسیکا جونز از بیماری اختلال روانی و استرس رنج می‌برد و این مسئله باعث می‌شود تا لباس ابرقهرمانی خود را کنار بگذارد و به جای آن تبدیل به یک کارآگاه خصوصی شود و... مشاهده کامل
مدت زمان : دقیقه
زبان : انگلیسی
کشور : امریکا
رده سنی : TV-MA
زیرنویس : ندارد
فصل/قسمت : سه فصل کامل
شبکه پخش کننده : Netflix
Jessica Jones سریالی اکشن ، جنایی ، درام و به کارگردانی (Melissa Rosenberg) می باشد.
از جمله ستارگان این سریال میتوان به (Krysten Ritter , Rachael Taylor , Eka Darville) اشاره کرد.
انگار همین دیروز بود که فصل اول «جسیکا جونز» به حدی معتادکننده بود که به‌طور زنجیرواری اپیزودهایش را یکی پس از دیگری می‌بلعیدم و از تماشای نئونوآورِ کامیک‌بوکی‌ای با این کیفیت ذوق‌مرگ شده بودم. اما اوجِ دنیای تلویزیونی دیفندرز بیشتر از اینکه به دستاورد بلندمدتی تبدیل شود، شبیه اوج گرفتن فضاپیمایی به مقصد ماه بود که قبل از عبور از جو زمین منفجر می‌شود./اما شخصا نمی‌توانستم سقوط این مجموعه را در فصل دوم «جسیکا جونز» قبول کنم. بالاخره ناسلامتی فصل اول «جسیکا جونز» حکم تحسین‌شده‌ترین سریال نت‌فلیکسی مارول را داشت. احساس می‌کردم بعد از ماجراهای فصل اول، سازندگان آن‌قدر متریال دارند که با ساخت دنباله‌ای به همان اندازه قوی ثابت کنند که شاید به‌طرز معجزه‌آسایی حداقل یکی از فضانوردانِ فضاپیمای متلاشی‌شده زنده مانده است. بالاخره فصل اول «جسیکا جونز» سریالی بود که نشان داد سریال‌های نت‌فلیکسی مارول حتی توانایی پشت سر گذاشتن مرزهای به جا مانده از «دردویل» را هم دارند/سریال در هشت اپیزود اول به چیزهایی می‌پردازد که نه تنها برای یک سریال کامیک‌بوکی هیچ جذابیتی ندارند، بلکه در ادامه کاملا فراموش می‌شوند و به هیچ نتیجه‌ی قابل‌توجه‌ای هم منتهی نمی‌شوند. /کاملا مشخص است که سازندگان برای پُر کردن این 13 اپیزود تقریبا یک ساعته، هر چه چیز نامربوط و بی‌معنی و مفهومی که گیرشان آمده را همین‌طوری فله‌ای درون دیگشان ریخته‌اند/یکی از تم‌هایی که فصل دوم می‌خواهد به آن پردازد خشم است، اما مسئله این است که سازندگان نمی‌توانند انگیزه‌های قابل‌لمسی برای توجیه خشم کاراکترهایش پیدا کند. آلیسا جونز و تریش هر دو کاراکترهایی هستند که با خشم دست و پنجه نرم می‌کنند. متاسفانه هر دو وقتی در بدترین حالتشان قرار دارند که کنترلشان را از دست می‌دهند. /وضعیت جسیکا در اپیزودهای دیگر هم تعریفی ندارد. بزرگ‌ترین مشکل جسیکا در فصل دوم این است که بعضی‌وقت‌ها برایتان سوال می‌شود که چرا اسم این سریال «جسیکا جونز» است. چون اکثر اوقات به نظر می‌رسد در حال تماشای سریالی که شخصیت اصلی‌اش فردی به اسم جسیکا جونز است نیستید. خود جسیکا مورد تحول خاصی قرار نمی‌گیرد. در عوض او به اتفاقات و آدم‌های دور و اطرافش واکنش نشان می‌دهد. انگار در حال تماشای سریالی هستیم که شخصیت‌های اصلی‌اش آلیسا، تریش، مالکوم و اُسکار هستند و جسیکا جونز فقط کسی است که آنها را در زندگی‌شان دنبال می‌کند/مشکل بعدی این است که این فصل یکی از خصوصیات شخصیتی جسیکا که او را از دیگر قهرمانان نت‌فلیکسی مارول متفاوت می‌ساخت را حذف کرده است. یکی از جذابیت‌های فصل اول «جسیکا جونز» حال و هوای نئونوآر خاص خودش بود که بسیاری از آن حاصل شغل جسیکا به عنوان یک کاراگاه خصوصی بود./فصل دوم «جسیکا جونز» مثال بارز عدم توانایی سازندگان برای روایت یک داستان دنباله‌دار بدون محدودیت‌های ناشی از دنیاهای سینمایی است. از یک طرف سریال کامیک‌بوکی‌ای مثل «لژیون» (Legion) را داریم که فریم به فریمش با چنان دقتی کارگردانی شده که عشق و علاقه‌ی سازندگان برای کار روی آن از منافذش به بیرون شلیک می‌شود و از طرف دیگر چیزی مثل فصل دوم «جسیکا جونز» را داریم که آن‌قدر خسته و بی‌حوصله است که انگار به زور اسلحه ساخته شده است.!!
از جمله ستارگان این سریال میتوان به (Krysten Ritter , Rachael Taylor , Eka Darville) اشاره کرد.
انگار همین دیروز بود که فصل اول «جسیکا جونز» به حدی معتادکننده بود که به‌طور زنجیرواری اپیزودهایش را یکی پس از دیگری می‌بلعیدم و از تماشای نئونوآورِ کامیک‌بوکی‌ای با این کیفیت ذوق‌مرگ شده بودم. اما اوجِ دنیای تلویزیونی دیفندرز بیشتر از اینکه به دستاورد بلندمدتی تبدیل شود، شبیه اوج گرفتن فضاپیمایی به مقصد ماه بود که قبل از عبور از جو زمین منفجر می‌شود./اما شخصا نمی‌توانستم سقوط این مجموعه را در فصل دوم «جسیکا جونز» قبول کنم. بالاخره ناسلامتی فصل اول «جسیکا جونز» حکم تحسین‌شده‌ترین سریال نت‌فلیکسی مارول را داشت. احساس می‌کردم بعد از ماجراهای فصل اول، سازندگان آن‌قدر متریال دارند که با ساخت دنباله‌ای به همان اندازه قوی ثابت کنند که شاید به‌طرز معجزه‌آسایی حداقل یکی از فضانوردانِ فضاپیمای متلاشی‌شده زنده مانده است. بالاخره فصل اول «جسیکا جونز» سریالی بود که نشان داد سریال‌های نت‌فلیکسی مارول حتی توانایی پشت سر گذاشتن مرزهای به جا مانده از «دردویل» را هم دارند/سریال در هشت اپیزود اول به چیزهایی می‌پردازد که نه تنها برای یک سریال کامیک‌بوکی هیچ جذابیتی ندارند، بلکه در ادامه کاملا فراموش می‌شوند و به هیچ نتیجه‌ی قابل‌توجه‌ای هم منتهی نمی‌شوند. /کاملا مشخص است که سازندگان برای پُر کردن این 13 اپیزود تقریبا یک ساعته، هر چه چیز نامربوط و بی‌معنی و مفهومی که گیرشان آمده را همین‌طوری فله‌ای درون دیگشان ریخته‌اند/یکی از تم‌هایی که فصل دوم می‌خواهد به آن پردازد خشم است، اما مسئله این است که سازندگان نمی‌توانند انگیزه‌های قابل‌لمسی برای توجیه خشم کاراکترهایش پیدا کند. آلیسا جونز و تریش هر دو کاراکترهایی هستند که با خشم دست و پنجه نرم می‌کنند. متاسفانه هر دو وقتی در بدترین حالتشان قرار دارند که کنترلشان را از دست می‌دهند. /وضعیت جسیکا در اپیزودهای دیگر هم تعریفی ندارد. بزرگ‌ترین مشکل جسیکا در فصل دوم این است که بعضی‌وقت‌ها برایتان سوال می‌شود که چرا اسم این سریال «جسیکا جونز» است. چون اکثر اوقات به نظر می‌رسد در حال تماشای سریالی که شخصیت اصلی‌اش فردی به اسم جسیکا جونز است نیستید. خود جسیکا مورد تحول خاصی قرار نمی‌گیرد. در عوض او به اتفاقات و آدم‌های دور و اطرافش واکنش نشان می‌دهد. انگار در حال تماشای سریالی هستیم که شخصیت‌های اصلی‌اش آلیسا، تریش، مالکوم و اُسکار هستند و جسیکا جونز فقط کسی است که آنها را در زندگی‌شان دنبال می‌کند/مشکل بعدی این است که این فصل یکی از خصوصیات شخصیتی جسیکا که او را از دیگر قهرمانان نت‌فلیکسی مارول متفاوت می‌ساخت را حذف کرده است. یکی از جذابیت‌های فصل اول «جسیکا جونز» حال و هوای نئونوآر خاص خودش بود که بسیاری از آن حاصل شغل جسیکا به عنوان یک کاراگاه خصوصی بود./فصل دوم «جسیکا جونز» مثال بارز عدم توانایی سازندگان برای روایت یک داستان دنباله‌دار بدون محدودیت‌های ناشی از دنیاهای سینمایی است. از یک طرف سریال کامیک‌بوکی‌ای مثل «لژیون» (Legion) را داریم که فریم به فریمش با چنان دقتی کارگردانی شده که عشق و علاقه‌ی سازندگان برای کار روی آن از منافذش به بیرون شلیک می‌شود و از طرف دیگر چیزی مثل فصل دوم «جسیکا جونز» را داریم که آن‌قدر خسته و بی‌حوصله است که انگار به زور اسلحه ساخته شده است.!!
